  Hoe je je Macht kunt gebruiken om je Macht kwijt te raken Er komen steeds meer machthebbers in ons land KEN JE DE NORMALE STAAT VAN JE LICHAAM? Als je probeert terug te denken aan je jonge jaren, tot hoever kom je dan? Tot je tweede? Misschien tot je eerste? Zijn er mensen die hun geboorte kunnen herinneren? Ikzelf kan niet zover terug en de meeste mensen die ik erom vraag ook niet. Waarschijnlijk omdat herinneringen voor ons identiek geworden zijn aan denken en denken hebben we pas later geleerd. Als spartelende baby in de wieg dachten we nog niet. Toch functioneerde ons lijfje al perfect. Alles werkte zoals het hoorde (als onze ouders er tenminste niet een al te grote bende van hadden gemaakt tijdens de kweek). Ik kan me nog herinneren hoe verbaasd ik was toen mijn dochter uit het fragiele lichaam van haar moeder kwam schuiven. Wat hadden we nou eigenlijk gedaan? Geneukt en verder niets. Gewoon doorgeleefd. Ademen, eten, drinken, slapen.... en dan ineens zomaar een compleet menselijk wezen, met alles er op en eraan. Hoe bestaat het! Ik ging in het begin regelmatig in haar kamertje kijken of ze nog wel ademde. Ik kon me bijna niet voorstellen dat alles zomaar vanzelf ging. Dat we er alleen maar die lekkere moederborsten hoefden in te stoppen en wat poep en pies te ruimen. Daar kwam het toch eigenlijk op neer. Dat kleine mensje functioneerde al helemaal zelfstandig, daar hoefden we niet veel voor te doen. Zo zijn we allemaal begonnen, in een klein lichaam dat zichzelf volautomatisch wist te besturen. Dat besturingssysteem werkt o.a. via gevoelens waar een baby meteen op reageert. Zo'n lichaam weet precies wat het wil, laat dat duidelijk voelen en geen enkel kind gaat daar tegenin. 'Gevoel' is dus een essentieel lichamelijk besturingssysteem. Net als 'inspiratie' zo'n essentiële functie is. Een kind doet precies wat het leuk vindt. Heel verstandig, want dat is nou precies wat het lichaam ook wil en op die manier kan het dus optimaal functioneren. Daarom zijn kinderen altijd vol energie en meestal opgewekt. Dat is de normale staat van ieder menselijk lichaam. Die automatische piloot van een jong lichaam noemen we 'intuïtie' . Zo'n baby hoeft niet na te denken wat het zal doen, maar doet alles vanzelf. Vooral in de 'jungle' lopen moeders niet voortdurend hysterisch achter hun kruipende peuters aan om hen tegen de boze buitenwereld te beschermen. Baby's kruipen echt niet zomaar een vuur in, eten geen glasscherven en laten zich ook niet kraaiend in een afgrond vallen. Ze zijn niet gek. Ze hebben een perfect werkende intuïtie, die je volledig kunt vertrouwen. Iedere baby heeft 'dromen' en niet zo'n beetje ook. Ook een belangrijke lichaamsfunctie. Niet alleen 's nachts maar ook overdag. 'Dagdromen' zijn minstens zo belangrijk. Het voorstellingsvermogen (zoals wij dagdromen noemen) werkt al meteen op volle toeren. Prachtig toch hoe zo'n klein organisme in elkaar zit. Kinderen staan wagenwijd open voor alle impulsen van hun lichaam en dus ook voor alles en iedereen. Ze maken geen enkel onderscheid tussen binnen en buiten. Dat is een heerlijk gevoel en dat stralen ze automatisch uit. Daarom smelten wij volwassenen ook voor die schatjes. HOU JE KOP ER MAAR LIEVER BIJ Maar dan leren we ze 'denken'. Dat is voor ieder kind een heel gedoe, omdat het eigenlijk geen menselijke eigenschap is. Als een kind door andere zoogdieren zou worden opgevoed (wat in de natuur wel eens voorkomt) dan leert het nooit denken. De meeste ouders brengen hun kind echter niet naar een moederhond, wolf of aap, maar voeden het zelf op. Ze leren hun kroost dus zo snel mogelijk denken om 'echte mensen' van ze te maken. Ze onderwijzen jou om bijvoorbeeld ieder 'gevoel' een naam te geven en onder te verdelen in welkom en niet welkom. Vanaf dat moment heet het 'emotie' en wordt 'gevoel' opzij geschoven als niet ter zake doende. Ook 'intuïtie' doet niet meer mee. Te vaag en onbetrouwbaar. Niet rationeel en zeker niet wetenschappelijk. Vanaf nu kun je beter je kop erbij houden. 'Inspiratie' wordt zeker niet meer serieus genomen. Kinderen doen volgens ouders niet wat hun lichaam wil, maar waar zij zelf (eigenwijs) zin in hebben. Iedere volwassene 'weet' dat je niet altijd kunt doen waar je zin in hebt in dit leven, dus dat gaan we die kleintjes snel afleren. Het leven is geen lolletje. Zo'n babylichaam is echter oersterk en als je probeert het te dwingen iets tegen zijn zin te doen, slaat het hele lichaampje op tilt. Gillen, stampen en onhandelbaar gedrag. Daarom laten we ze in het begin nog maar 'spelen' (doen waar ze zin in hebben). We krijgen ze nog wel. Dromen zijn bedrog, dat is duidelijk. Ook 'dagdromen' worden niet meer serieus genomen. Terwijl je met die functie wonderen kunt verrichten. Ze kunnen je het natuurlijk niet afleren. We hebben nog steeds ons voorstellingsvermogen en daar komen soms prachtige kunstwerken of zelfs wetenschappelijke ontdekkingen uit voort, maar echt rationeel en betrouwbaar kun je die functie toch niet noemen. Weg ermee. Kortom al die belangrijke lichaamsfuncties kun je wel vergeten en ze worden verder ook niet meer ontwikkeld. Je hebt je handen al meer dan vol aan denken, praten, lezen, schrijven en vooral rekenen. Een regelrechte ramp, want daardoor raak je al je macht kwijt. Als baby heb je een immense kracht. Iedereen smelt voor je en wil automatisch voor je zorgen (misschien enkele zieke maniakken uitgezonderd). Als kind ben je in alles geïnteresseerd en als jij iets niet wil, dan kun je je lichaam zo zwaar maken dat ze je nauwelijks kunnen optillen. Je bent niet te stoppen. Als je die natuurlijke functies had leren ontwikkelen, was jouw macht immens geworden. Ouders willen daar echter niets van weten, zij zijn de baas en weten hoe het hoort, jij moet gehoorzaam zijn en alles nog leren. Nu heb je ALLES geleerd. Je hebt geen enkele originele gedachte van jezelf. Ik ook niet. Elk woordje hebben we van buiten moeten leren en nu zijn we als de dood om het verkeerde woord te gebruiken, anders wijk je af, vinden ze je gek en hoor je er niet meer bij. Want behalve lezen, schrijven en rekenen heb je ook geleerd om alle macht aan je ouders te geven. Dat gaat niet van de ene dag op de andere, want we zijn behoorlijk eigenwijs. Ze moeten je eerst leren dat jij je braaf en oppassend moet gedragen, anders worden pa en ma boos op jou. Ze worden alleen maar boos als jij stout bent. Het is dus jouw schuld. Of nog erger: "Mamma is niet boos, mamma is verdrietig". Ken je die? Misschien voel je je nog wel schuldig over wat je haar allemaal hebt aangedaan. KRIJG JIJ OOK ZO DE PEST IN ALS JE DIE KLOOTZAK MOET AANHOREN? Op die manier raak je jezelf helemaal kwijt en ben je makkelijk te manipuleren door ouders, onderwijzers, directeuren, agenten, echtgenoten, instituten, kerken, kranten, vrienden en vijanden. Het systeem is heel simpel, maar zeer verraderlijk. Als jij je moeder verdrietig kunt maken, dan kan jouw moeder hetzelfde bij jou doen. Iemand anders kan er voor zorgen dat jij boos wordt. Als kindlief zich aan een stoel stoot, geeft pappie zelfs de stoel een klap. Stoute Stoel! De stoel heeft het gedaan. Het kind houdt op met huilen en geeft die rot stoel ook een mep. Dat blijf het voor de rest van zijn leven doen, met alle afschuwelijke gevolgen van dien. Als jij mij een vervelende klootzak vindt, dan heb jij een klotegevoel in je lijf. Een gevoel dat je helemaal niet wilt hebben. Maar je denkt dat jij er niets aan kunt doen. Het komt door mij, omdat ik zo'n vervelende klootzak ben. Alleen als ik wat aardiger ben en me niet meer als zo'n vervelende etterbuil gedraag, kun jij je pas beter gaan voelen. Kortom, je hebt al je macht aan mij gegeven. Dat doen we dag in dag uit. Hoeveel mensen lijden niet dagelijks aan wat hun ouders hen hebben aangedaan. De kinderen die op speelplaatsen gepest werden en er nu nog mee zitten zijn niet te tellen. Heel wat buren kunnen elkaars bloed wel drinken en hebben geen leven. Literaire kritiek betekent met de botte bijl op elkaar inslaan. We kennen allemaal wel een paar van die types waar we gruwelijk de pest aan hebben. We hoeven alleen maar aan ze te denken en ons bloed begint al te koken. Omdat wij zo woedend over anderen kunnen denken, zijn we als de dood dat anderen ook zo afschuwelijk over ons denken. Verschrikkelijk. We doen alles om een goede indruk te maken, niet af te gaan, in de smaak te vallen, serieus genomen te worden, etc. etc. De hele dag opzitten en pootjes geven, alleen maar om anderen een goed idee over onszelf te geven. Wat een leven! Geen moment rust. Alleen maar omdat we die natuurlijke functies van ons lichaam nooit hebben mogen ontwikkelen en ze ons hebben voorgelogen dat er een groot onderscheid is tussen jou en mij. Gevoel, intuïtie, inspiratie, voorstellingsvermogen en dromen zijn vanaf je geboorte genegeerd en veroordeeld. Wat moet je nou met 'gevoel'? We zijn er zelfs bang voor gemaakt. Als er tijdens een gesprek even gezwegen wordt, dan 'valt er een pijnlijke stilte'. Je wordt dan geconfronteerd met je gevoel en dat is zo griezelig dat we het bij gevoel meteen over 'vallen' en 'pijnlijk' hebben. Nog erger wordt het als een wildvreemde je zomaar zwijgend gaat zitten aankijken. Dat is een van de grootste taboe's die we kennen. Op straat kijk je elkaar al niet aan, laat staan dat je je visite zwijgend aanstaart. Dan kom je in je gevoel terecht en dat gebied hebben we nooit leren kennen. Help, maak dat je wegkomt. Toch blijft 'gevoel' het waarneembare deel van het besturingssysteem van ons lichaam. Het geeft precies aan wat het beste voor ons is. Als we iets echt leuk vinden, dan voelen we dat. Als we doen wat we leuk vinden, hebben we mateloze energie, dingen lukken ook makkelijker en we voelen ons meestal opgewekt. Als we iets niet leuk vinden, dan voelen we dat ook. We hebben echter van onze ouders leren denken dat je niet altijd kunt doen wat je leuk vindt, dat het leven geen lolletje is, dat je hard moet werken om iets te bereiken, etc. etc. dus hebben we de neiging om dat gevoel te veronachtzamen en toch die vervelende baan te nemen. Anders zouden we al die fabrieken niet draaiende kunnen houden. Maar het gevoel is niet weg te redeneren en geeft nooit op. Als je er tegenin gaat slaat het meteen alarm. Ook al krijg je goed betaald en maak je promotie, je blijft het niet leuk vinden en je gevoel waarschuwt je steeds luider. Gevoel is waarschijnlijk puur energie. De wetenschap begint er zelfs steeds meer achter te komen dat alles en iedereen puur energie is. Niets nieuws onder de zon, want in het oude China, Japan en India beweren ze dat al vele eeuwen. De wetten van energie zijn best makkelijk te begrijpen. Zo'n simpele wet is bijvoorbeeld: "Alles waar je energie in stopt groeit!" Eigenlijk weten we dat maar al te goed. Als jij gelooft dat Rotterdam een gevaarlijke stad is, dan loop je daar niet ontspannen rond. We kennen allemaal wel mensen die altijd een parkeerplaats voor de deur vinden. Als je ze vraagt hoe ze dat doen, halen ze de schouders op. Het is nou eenmaal zo. Ze zijn gewoon overtuigd. Punt. Net als jij overtuigd bent dat het heel moeilijk is om er een te vinden. Daarom zien doktoren overal ziektes, politieagenten overal misdaad en zakkenrollers overal zakken. Omgekeerd is het natuurlijk ook zo. Als jij een probleem hebt en je gaat er tegen vechten, dan stop je heel veel energie in dat probleem en gaat het groeien. Ken jij een probleem waar we tegen gevochten hebben dat is weggegaan? Het verkeersprobleem? Misdaad? Veiligheid? Ziekte? Drugs? Terrorisme? Armoede? Honger? Ik zou het niet weten. Weet jij waarom al die vermageringsdiëten in de Libelle en de Margriet niet werken? Al die mensen die dat uitproberen zeggen eigenlijk tegen zichzelf dat ze te dik zijn. Daar gaat de energie dus naar toe en hup het gewicht groeit. Als jij jezelf wilt verbeteren, wat zeg je dan eigenlijk tegen jezelf, waar gaat de energie naar toe: "Ik ben niet goed genoeg" en ja hoor, het blijkt te kloppen. Alles waar je tegen vecht groeit. Alles waar je NEE tegen zegt krijg je juist, alles waar je voor wegloopt loop je recht op af. Het is dus effectiever om je aandacht te richten op wat je WEL wilt, alleen hebben we dat nooit geleerd. Ons gevoel liegt nooit en daar mochten we nou uitgerekend niet naar luisteren! Er is een automatische piloot in jou geinstalleerd De meeste mensen hebben een baan die ze niet echt leuk vinden en lopen met die innerlijke alarmsystemen rond alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze hebben leren denken dat ze geen keus hebben. Hoe langer we dat alarm proberen te negeren of door een dokter laten uitschakelen, hoe onplezieriger dat gevoel wordt. Het valt niet uit te schakelen. Tot het zo hinderlijk wordt dat we het 'ziek' noemen of 'overspannen'. Je verliest het altijd. Meer dan zeventig procent van de beroepsbevolking heeft stress, 10 % raakt opgebrand en steeds meer jongere managers stappen er voortijdig uit, voordat het te laat is. Je kunt 'het gevoel' dus niet zomaar ontkennen. Sterker nog, misschien is het hoog tijd om het eindelijk weer eens te leren kennen en gebruiken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn echte gewoontedieren. Onze opvoeding bestond uit vele jaren onafgebroken oefenen en oefenen, totdat we op de 'juiste' manier leerden denken en handelen. Het zijn diep ingesleten patronen geworden. Nu weten we niet meer beter en leven voortdurend met die automatische piloot die ons feilloos bestuurd. Als je een leuker soort leven zou willen leiden dan je nu doet, is dat een goed voornemen. Iedereen weet dat goede voornemens geen deuk maken en dat boeken en workshops over een ander soort leven wel inspirerend kunnen zijn, maar dat je daarna weer hardnekkig je gebruikelijke gang gaat. Sterker nog, we hebben geen idee hoe we 'ons gevoel' weer wat meer zouden kunnen gaan gebruiken. Vergeet het maar. Onmogelijk. Je automatische piloot gaat stug zijn eigen gang, daar kom jij allang niet meer tussen. Daarbij denken gevoelens niet. Gevoelens zijn er gewoon. Ze komen en gaan net als gedachten. Steeds meer mensen laten het daar toch niet bij zitten. Ze voelen zich helemaal niet prettig met de manier waarop ze van hun ouders en regeringsonderwijzers hebben leren leven en willen er wat aan doen. Maar wat? Keuze genoeg. Er bestaat een enorme New Age Supermarkt, waarin je naar hartelust kunt winkelen. Zelfs Albert Hein heeft zich op die doelgroep gestort. Er wordt druk gemediteert, de ene therapie na de andere gevolgd, positief gedacht, gebeden, goede daden gedaan, nederigheid geoefend, gevast, aan onthouding gedaan, gelezen, gestudeerd, vereerd, gevoelens geuit, het innerlijk kind vertroeteld, etc. etc. Steeds meer bedrijven organiseren seminars en workshops om wat voor hun gespannen personeel te doen. Wat we echter vergeten zijn, is dat we als baby helemaal geen moeite deden om wat dan ook te bereiken. Alles ging automatisch, vanzelf, zomaar en moeiteloos. Sterker nog, hoe meer moeite we doen om een prettiger leven te gaan leiden, hoe moeizamer het allemaal wordt. Alles waar je energie in stopt groeit. Hoe meer inspanning, hoe gespannener. Hoe meer discipline, hoe verstijfder. Je kan er helemaal niets aan te doen, want dat helpt voor geen meter. Je lichaam wordt volautomatisch bestuurd. Al dat gezeur over vrije wil zijn louter leugens. Er valt niets te bereiken, het is er allemaal al. Als je dat probeert te begrijpen, kom je meteen in de problemen. Het valt niet te begrijpen, daarom hebben ze je oorspronkelijke lichaamsfuncties ontkend en onklaar proberen te maken. Een oud Nederlands spreekwoord zegt: Als je het komt te weten, ben je versleten. Gedachten zijn uitermate beperkend. Je kunt er nauwelijks iets mee. Wat moet je nou over een prachtige zonsondergang zeggen? Geniet ervan en verknoei er geen woorden aan. Woorden maken alles kapot. Het is allemaal de schuld van de anderen Gevoelens denken niet. Ze zijn er gewoon. Ze komen en gaan als wolken of golven. We hebben echter geleerd om ieder gevoel een naam te geven. Daar zijn we zo aan gewend geraakt dat we het iedere dag weer opnieuw doen. Als jij mij tegenkomt, heb je onmiddellijk een gevoel in je lichaam. Je noemt dat gevoel 'vervelende klootzak' en projecteert het vervolgens op mij. Je doet net alsof jij dat gevoel niet hebt, maar dat ik het jou geef. Dan kom je een vrouw tegen. Meteen heb je weer een gevoel. Meteen geef je het een naam. 'Wat een leuk mens'. Iedereen die je tegenkomt krijgt commentaar. Over iedereen heb je een oordeel. Allemaal gevoelens waar je een etiket op plakt en die je dan op de desbetreffende persoon projecteert. Interessant type zeg... Wat een stomme jurk... Die heeft de pest in... Meneer heeft het hoog in de bol... Lieve jongen... Stomme trut... Jammer van die stropdas... Vanaf het moment dat jij een gevoel van een naam voorziet, zet je zowel het gevoel als die naam vast in je lichaam. Die gedachte en dat gevoel zitten voor de rest van je leven aan elkaar gekoppeld. Dat veroorzaakt meteen een blokkade, want zowel gedachten als gevoelens zijn gewend te stromen, die willen niet vastzitten. Zo'n blokkade voelt verre van prettig. Een gevoel dat het lichaam als alarm gebruikt om jou te waarschuwen dat je de boel vastzet. Maar in plaats van naar je lichaam te luisteren geef jij mij de schuld en ben jij dus machteloos geworden. Je kan er niks aan doen. Als jij een jaar later weer aan me denkt, zit dat onplezierige gevoel er nog steeds aan vastgekoppeld. Als je vader je heel vroeger eens een pak slaag gegeven heeft, blijf jij dat voor de rest van je leven voelen (als jer aan denkt) of aan denken (als je dat gevoel weer krijgt). Uit zijn naam geef je jezelf als het ware een pak slaag en voel je de pijn weer. Omdat we de hele dag door blijven oordelen, komt ons lichaam steeds vaster te zitten, tot we oud, stram en stijf geworden zijn, maar alles zeker weten. Het is allemaal hun schuld. Een maatschappij van zondebokken. Psychiaters hebben ontdekt dat als iemand woedend is, hij al zijn aandacht op die trut richt. Scheldend en roepend maakt hij haar voor rotte vis uit. Zijn hele lichaam slaat op tilt. Adrenaline spuit, spieren spannen zich, hij loopt rood aan, etc. Als de psychiater hem vraagt wat hij in zijn lichaam voelt, is hij stomverbaasd. Wat heeft dat er nou mee te maken? Die stomme trut daar..... Maar de psychiater blijft volhouden, tot die driftkop eindelijk met zijn aandacht heel even naar zijn gespannen lichaam gaat...en hup... meteen is de woede verdwenen. Als door een wonder. Hij heeft namelijk even alleen maar zijn lichaam gevoeld zonder er meteen een gedachte aan te verbinden. Hij heeft (voor een paar seconden) die 'trut'-gedachten losgekoppeld van zijn gespannen gevoel. Meteen gaan ze er allebei vandoor. Zowel gedachten als gevoelens willen helemaal niet vastzitten, maar vrij stromen. Niet alleen zijn woede verdwijnt, maar hij is die hele stomme trut vergeten. Ineens blijkt ze aardiger dan hij dacht. Alles wat je vastgekoppeld hebt, kun je ook weer loskoppelen Als je aan dat pak slaag van je vader denkt, voel je meteen weer de pijn, de woede, de vernedering, etc. Het gebeurt alleen maar in je hoofd, want je vader is allang dood en jij zit alleen in je kamertje. Als je echter in staat bent om even naar dat gevoel zelf te gaan, zonder er al die gedachten aan te verbinden, koppel je de gedachte en het gevoel even los en meteen komen ze weer dankbaar in beweging. De pijn, woede en vernedering zijn op slag verdwenen. We hebben nooit geleerd dat gevoelens en gedachten niets liever willen dan voortdurend in beweging zijn. We zijn als hondjes getraind om ze aan elkaar vast te koppelen en de hele boel te blokkeren. Op school hoefden ze maar een cijfer te noemen en jij liet je kop hangen of begon met je staart te kwispelen. Als je een 8 kreeg was je blij, een 4 verpeste je hele dag. Nog steeds voel je het als ik jou nu een 6 geef. Of niet soms? Voor de rest van je leven zit dat vastgekoppeld. Als je kinderen op je sterfbed zeggen: U krijgt van ons een 5, dan is dat gevoel weer levensgroot aanwezig, behalve als je zelf die 5 even weglaat en je alleen maar het gevoel voelt en helemaal toelaat... Zomaar je gevoel voelen? Dat zijn we niet gewend. Wie doet dat nou? Dat is toch niet normaal? Trouwens wat moet je dan voelen? Wat is gevoel eigenlijk? Allemaal vragen die bij me opkwamen toen een advocaat in New York me over 'gevoel' begon te vertellen. Zo ingewikkeld is het natuurlijk niet. Je lichaam functioneert dag en nacht en dat kun je voelen. Waarschijnlijk is het puur energie, pure kracht, jouw kracht. Vanaf het moment dat je (al is het maar een paar seconden) in staat bent om het gevoel in je lichaam te ervaren, zonder er meteen een gedachte aan te verbinden, merk je dat die kracht enorm is. Ik zal je een paar voorbeelden geven. Iemand is woedend op jou en begint te schreeuwen. Reken maar dat je dat voelt. Je gaat een paar seconden naar dat gevoel toe en laat het helemaal toe. Bingo! Zijn woede is verdwenen en die van jou ook. Behalve als je probeert op die manier zijn woede te laten verdwijnen. Een alleenstaande dame had al een tijdje geoefend om haar gevoel te ervaren. Op een avond hoorde ze vanuit bed gerommel in haar keuken. Ze schrikt zich wild. Een gevoel dat je maar al te goed kunt voelen (als je er in zo'n situatie al aan toe komt). Omdat ze daarmee al wat ervaring had opgedaan, gaat ze met haar aandacht naar het gevoel, staat het toe, wordt rustig, staat zowaar op, loopt naar de keuken en ziet daar een man met een revolver. Ze voelt nu een extra krachtig gevoel. De man begint te schutteren, mompelt dat hij hier verkeerd is en maakt dat hij weg komt. Na een aantal jaren ervaring durf ik hier te beweren dat de effecten wonderbaarlijk zijn. Vanaf het moment dat jij in staat bent even je aandacht alleen maar op het gevoel te richten als er iets heftigs gebeurd, blijft er geen steen op de andere in je leven. Ineens ben je omringd door aardige mensen, beginnen dingen te lukken, maak je makkelijker contact, voel je je steeds meer op je gemak, word je serieuzer genomen, etc. etc. De lijst is eindeloos. Ineens ontdek je dat er geen onderscheid tussen jou en de anderen bestaat. Dat je ouders je dat maar hebben wijsgemaakt, omdat ze er zelf in geloofden. Tot je grote verbazing begin je te ontdekken dat je nooit iets over anderen kunt denken, alleen maar over jezelf. Het heerlijke van deze ontdekking is, dat anderen dus ook niets over jou kunnen denken. Wat een opluchting. Ineens is het niet meer belangrijk om een goede indruk te maken en bang te zijn voor kritiek. Het enige van belang is wat jij over de ander denkt en of dat prettig voelt. Niemand kan jou namelijk gevoelens bezorgen. Alleen jijzelf. Als ik jou een tut hola vind, dan bezorg ik mezelf een vervelend gevoel. Simpel. Daar heb jij helemaal niets mee van doen, behalve als jij het je aantrekt en jezelf bijbehorende gevoelens bezorgt. Met dezelfde moeite kan ik mezelf een prettig gevoel bezorgen door je een lieve schat te vinden. Sterker nog, ik ga je dan meteen als een schat zien. Ik bepaal dus wat ik zie. Wat een macht! Door heel lang te oefenen zijn we echte gewoontedieren geworden Ik kan me voorstellen dat je de laatste alinea met gefronsde wenkbrauwen gelezen hebt. (Nu gaat hij toch te ver! Wat een onzin, dat je hele leven zou veranderen door het voelen van je gevoel of het bewust veranderen van je gedachten. Dat is toch te gek voor woorden? Belachelijk gewoon...). Ik geef toe, dat ik dat in het begin ook dacht. Ik vond 'gevoel' toch al zoiets vaags. Ik wilde zeker geen 'gevoelig' type zijn. Of een gevoelsmens. Of (nog erger) zo'n spirituele zwever. Toch is er niets zweverigs aan ons gevoel. We hebben alleen nooit geleerd het zomaar te ervaren. Als baby deed je het vanzelf, maar dat is je zo snel mogelijk afgeleerd. Waarschijnlijk omdat gevoel maar een vage naam is voor een uiterst geheimzinnig fenomeen in ons lichaam, dat met onze hersens in geen duizend jaar te begrijpen is. Een onuitputtelijke bron van macht, als we niet langer proberen te begrijpen. De machthebbers waren daar uiteraard niet van gediend. Die willen jou het liefst eronder houden. Dat is ze maar al te goed gelukt. Door jouw jarenlange opvoeding ben je volkomen gewend geraakt aan een bepaald soort leven, waarin alles via het denken gaat. Een leven dat niets met denken te maken heeft, kan ik nooit en te nimmer aan jou uitleggen. Uitleggen gaat namelijk via het denken. Je kan het alleen maar zelf ervaren. Als je het eenmaal ervaren hebt, merk je dat je er nauwelijks over kunt praten. De enige manier om het te ervaren is als je er aan gewend raakt om meer en meer op het gevoel zelf te letten. Iets wat je nooit geleerd hebt en dus niet makkelijk zult gaan doen, ook al lijkt het je nog zo aantrekkelijk. Je weet hoe het met goede voornemens gaat. Je gewone leventje trekt zich daar niets van aan en gaat gewoon koppig zijn eigen gang, of je het nou leuk vindt of niet. Daarom duurde jouw opvoeding zo lang. Dag in, dag uit heb je moeten oefenen. Alles heb je met veel moeite geleerd. Net zo lang repeteren tot het diep ingesleten patronen werden. Op een gegeven moment kun je het en leer je het nooit meer af. Het is dan een gewoonte geworden die je niet makkelijk meer kunt veranderen. We zijn echte gewoontedieren, die vastgebakken zitten aan onze automatische piloot. Niemand kan jou zwemmen leren door in theorie uit te leggen hoe zwemmen werkt. Ook al zou je het helemaal begrijpen en precies weten wat je moet doen, dan nog zou je met al je kennis hopeloos verdrinken. Zwemmen kun je alleen maar in de praktijk leren, net als schaatsen, lezen, schrijven, denken en autorijden. Ook het ervaren van je gevoel zul je op die manier moeten leren. Net zo lang oefenen tot het een diep ingesleten patroon is geworden. Dat klinkt als een hoop moeite, maar het leuke is juist dat moeite averechts werkt. Het gaat alleen maar met het grootste gemak. Je lichaam wil niets liever. Geef het één vinger en het neemt meteen (dankbaar) de hele hand. Toch zul je er in je eentje niet makkelijk toe komen. Je denken is namelijk de baas. Je denken kent jou door en door en is behoorlijk uitgekookt. Het zal alles in het werk stellen om jou bij je gevoel weg te houden. Daar is in je eentje niet tegenop te boksen. Volgens het denken hebben gevoelens bijna altijd met anderen te maken. Bepaalde mensen geven jou een heftig gevoel (denk je). Ook omstandigheden, situaties, omgevingen en toestanden kunnen sterke gevoelens opwekken. Je aandacht is dan helemaal op die mensen of situaties gericht, waardoor je niet eens in de gaten hebt dat je lichaam op tilt geslagen is. Het laatste waar je dan aan denkt is om even je gevoel te gaan ervaren. Het idee alleen al is bespottelijk. De enige manier om er toe te komen is (schrik niet) een paar andere mensen te vinden die ook wel interesse hebben en met hen regelmatig te gaan oefenen. Een keer per week is meer dan voldoende. Er zijn al honderden van die kleine groepjes in ons land die speciaal daarvoor bij elkaar komen. Er vindt een ware explosie van fanclubjes plaats Dat doen ze geheel vrijwillig, want vanaf de eerste week al gebeuren er al wonderen. Ineens blijk je over een veel grotere macht te beschikken dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Een zachte macht waar je niets voor hoeft te doen, maar die je hele wereld ingrijpend kan veranderen. Jij bepaalt in welke richting. Zo'n uurtje oefenen met elkaar is al een avontuur van jewelste. Iets wat je nog nooit eerder met mensen hebt meegemaakt, omdat het nooit durfde. Toch kan niemand je precies uitleggen wat er gebeurt, Alhoewel je het meteen herkent. Woorden schieten te kort, denken maakt geen enkele deuk. Alleen door het zelf te ervaren, ontdek je dat er niets over te zeggen valt. Roemer Visscher zei al honderden jaren geleden: 'Het zeggen is maar wind, het doen dat is een ding'. Toen ik er een jaar of tien geleden (geïnspireerd door die advocaat in Amerika) mee begon, wilde ik hier alleen maar één zo'n groepje voor mezelf opzetten, maar de effecten waren zo aanstekelijk, dat het zich, zonder enige publiciteit, als een lopend vuurtje door het hele land heeft verspreid. Bij mij heeft het inderdaad geen steen op de andere gelaten. Ik krijg steeds meer schitterende successen te horen. Daarom hebben we een speciale rubriek op deze site geopend waarin jij jouw succesverhalen of interessante veranderingen kunt vertellen nadat je met een fanclubje aan de gang gegaan bent. Omdat de belangstelling zo explosief toeneemt en er aardig wat mensen zijn die dolgraag met die gevoelservaring aan de gang willen, maar nog geen groepje bij elkaar gesprokkeld hebben, is er een speciale CD gemaakt waar die gevoelservaring opstaat. Gewoon even op een knopje drukken en geholpen worden om een paar minuutjes naar je gevoel te gaan. Doe het niet meer dan een keer per dag. Overdrijven of moeite werkt averrechts. Alles waar je energie in stopt groeit. De Spiegelogie CD (waarop een lange inleiding plus andere fanclub-oefeningen staan en zelfs een Spiegelogie-rap) is in iedere boekhandel te bestellen. Het bestelnummer is ISBN 90-72455-47-9. De CD is overigens uitgebracht door dezelfde uitgever als het Handboek Spiegelogie (dat overigens al bijna aan de 5e druk toe is) Uitgeverij De Zaak. In het handboek lees je uitgebreid hoe je die oorspronkelijke functies als inspiratie, intuïtie, voorstellingsvermogen, dromen en gevoel weer volop leert gebruiken met alle gevolgen van dien. Het bestelnummer van het Handboek is ISBN 90 72455 452. Ondanks het handboek en CD raad ik je toch aan om samen met wat anderen één keer per week te oefenen. Daar kan niets tegenop. Zelfs in het bedrijfsleven ontstaan nu van die fanclubjes en de effecten zijn wonderbaarlijk. Na enige tijd ben je gewend om geen moeite meer te doen en is de hele wereld je fanclub geworden. Vraag niet hoe het kan, profiteer ervan. In het Handboek Spiegelogie (Uitgeverij De Zaak) Achterin het boek staat ook een uitgebreide gebruiksaanwijzing voor de andere oefeningen die ook via de CD te doen zijn. Bel 0595 - 423 838 of nog beter www.fanclubs.nu als je te weten wilt komen waar er een fanclubje in jouw beurt zit. Ook op deze site kun je onder 'fanclub contact adressen' kijken om jezelf aan een fanclubje te helpen.   |